Zoeken in deze blog

zaterdag 28 april 2018

Gods liefde

Wat ik zo bijzonder vind is dat God ons onderwijst terwijl Hij met ons ONDERWEG is.
Ik de praktijk worden we gevormd, wordende scherpe kantjes er af geveild, of zie je in dat je insteek soms toch niet zo zuiver is als je wel dacht en wijst Hij je terecht.

Op een gegeven moment ben ik gaan bidden vanuit een verlangen om nog dichter met Hem verbonden te zijn, of God al die donkere hoekjes van mijn hart wilde schoonvegen, zodat niets meer tussen Hem en mij zou instaan wat onze relatie kon belemmeren.

Echt soms realiseer je je niet wat de diepte is van wat je bid, en geloof me, God verhoord zo'n gebed. Maar wat je dan te zien krijgt is niet altijd makkelijk, en je krabbelt je nog eens achter je oor.

God pakt geen stoffer en blik  en veegt het voor je op terwijl jij toekijkt, nee hij wijst het aan en geeft jou dat stoffer en blik.
Jij mag er zelf mee aan de gang terwijl Hij erbij is en je bemoedigt en aanwijzingen geeft terwijl je bezig bent.

Een van de dingen die God regelmatig gebruikt om mij iets duidelijk te maken zijn boeken, één van die boeken was "De Jezus manier" van Arie-Jan Mulder.




Hij liet me zien dat ik nog erg de neiging had net als vroeger mezelf te bewijzen, te doen, denkend dat dat van me "verwacht" werd door Hem. 
Hij liet me zien dat ik door  gehoorzaamheid aan Hem probeer te "bewijzen" dat ik enorm dankbaar ben, omdat Hij zoveel voor mij heeft gedaan.

Maar met dingen doen en gehoorzaamheid word wat je doet "eigen werk" en aan heel Zijn werk komt er niets van mij bij kijken, het is enkel en alleen Zijn werk en Zijn genade, wat ik mag ontvangen en aannemen.

Ik hoef niks meer te bewijzen, of te volden aan "eisen" 
Dit oude ingesleten patroon zal best wel zijn tijd nodig hebben om te veranderen, maar het kan wel veranderen.
Bewustwording is al een heel goed begin.

Dat vind ik zo mooi, Jezus komt niet met wetjes en regels, nee Hij onderwijst ons, Hij geeft ons inzicht waardoor ons gedrag gaat veranderen.

Ik hoef niet te handelen vanuit gehoorzaamheid, ik mag handelen uit dankbaarheid en liefde, God is liefde, Hij kan niet anders.
Zijn liefde is onvoorwaardelijk, zonder enige voorwaarde.
Over die liefde heb ik nog heel veel te leren.

Liefde houd ook in, zonder oordeel, en o wat ontdekte ik een hoop oordeel in mijn hart, naar anderen en mezelf.
Ik vermoed dat dit zo'n punt is waar waarschijnlijk nog heel lang aan gewerkt moet worden, maar dat hoef ik gelukkig niet alleen te doen, Hij wil me helpen dat te veranderen. 

Jezus' manier is om naast de mens te gaan zitten en je op hun niveau, op het punt waar zij zijn in hun leven tegemoet te komen en ze daar de hand te rijken en ze te wenken achter Hem aan te gaan op Zijn manier.

In Fillipenzen 1: 10 las ik een heel mooi gebed van Paulus wat ik voor mezelf heb uitgeschreven "En ik bid dat uw liefde blijft groeien door inzicht en fijnzinnigheid, zodat u kunt onderscheiden waar het op aan komt." en in vers 11 legt hij uit wat daarvan het effect zal zijn in ons leven "Dan zult u op de dag van Christus zuiver en onberispelijk zijn, vol van de vruchten van de gerechtigheid die u dankt aan Jezus Christus, tot lof en eer van God"


ONDERWEG naar Hem en met Hem.

zaterdag 21 april 2018

De koperen slang

In de tijd dat ik terug kwam bij God omdat ik wist dat ik niet meer zonder Hem kon had ik heel veel verdriet, verdriet over zo heel veel dingen die er mis waren gegaan.
Ik worstelde met een enorm schuldgevoel. 
Toen wij van God onze kinderen kregen hebben we ze aan Hem opgedragen omdat we ons bewust waren dat we zijn hulp nodig hadden.

Maar toen onze kinderen 11 en 9 jaar oud waren heb ik God heel bewust de rug toe gekeerd, mede omdat ik zo enorm teleurgesteld was in het "grondpersoneel", als zij mij zo behandelde en zo naar mij keken dan zou God dat ook wel zo doen.

Ja, ik had ervaringen met God waarmee Hij echt Zijn grote liefde had getoond, maar ik had daarna zoveel dingen gedaan die Hem verdriet hadden gedaan. 
In mijn pijn hadden mijn boosheid en mijn  dwarse opstandigheid  meer kapot gemaakt dan me lief was, ik had bitterheid mijn hart in beslag laten nemen.

Mijn belofte dat ik mijn kinderen zou opvoeden voor Hem, daar had ik grandioos in gefaald. 
Ik had ze niet Gods liefde voorgeleefd, maar mijn enorme woede was hun voorbeeld geweest.

Dat ik mijn belofte aan God niet was nagekomen verscheurde me. Hoe Hij me toch weer met open arme ontving en vol liefde mij aan Zijn hart trok en blij was dat ik eindelijk Hem toe wilde laten in mijn pijn, dat kon ik niet bevatten.

In mijn neiging om steeds maar op die enorme puinhoop te zien moest ik steeds denken aan die kopen slag die Mozes in de woestijn moest oprichten, dat verhaal staat in Numeri 21.
Het volk had gezondigd en God zendt giftige slangen om hen te bijten waardoor ze zullen sterven. 
Maar als ze naar die slang opkeken werden ze genezen en stierven ze niet.
De Bijbel zegt niet dat ze niet gebeten zouden worden, maar ze zouden genezing vinden en hoefde niet te sterven voor hun zonden. 




Kijk naar Mij !
Ik help je, wees niet bang, Ik heb je vast.
Jesaja 41:13 is voor mij een hele bijzondere tekst geworden, in deze gastblog bij "Waardevol en uniek" heb ik daar over verteld.

De pijn van mijn zonden had me "gebeten" en dat deed verschrikkelijk pijn, maar toen ik naar Hem opkeek (de koperen slang verheven op een paal is ook een beeld van de Here Jezus die verheven werd op een paal, aan het kruis om voor onze zonden te sterven, om ons te verlossen van de zonden) vond ik genezing en hoefde ik niet te sterven, mocht ik Leven vinden in Hem.

Daarnaast zei God ook : "Maak jij Mij nou maar groot"
Psalm 22:4 zegt "Nochtans zijt Gij de Heilige, die troont op de lofzangen Israëls"
God troont op de lofzangen van Zijn volk, als wij Hem groot maken doet Hij wat wij niet kunnen.
Hem groot maken gaf Hem de eer, maar het was ook een balsem voor mijn eigen ziel, en wat had ik dat nodig. 
Door muziek (wat in die tijd eigenlijk het enige was wat echt binnen kwam) heb ik heel veel pijn en verdriet kunnen uitroepen tot God. 

Hij wist hoe Hij mij moest bereiken in mijn pijn, Hij was zo genadig. Hij zei weer die woorden tegen mij dezelfde woorden die Hij al eerder tegen mij gezegd had in periodes waar ik heel diep zat : "Het komt goed" 
Hoe, ik had geen idee, ik kon alleen maar vertrouwen, Hij zei dat het goed zou komen en daar hield en houd ik me nog steeds aan vast.
En ik heb al dingen goed zien komen, en ik geloof dat Hij het werk dat Hij begint altijd af maakt (Fillipenzen 1:6) dus ook voor de dingen waarvan ik het nog niet zie houd ik me aan Zijn belofte vast : Het komt goed, op Zijn tijd en op Zijn manier.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.

dinsdag 17 april 2018

De rivier

Kort geleden kwam ik het  lied "De Rivier" weer tegen en wat riep dat een herinneringen op.







In 2009 gebeurde er dingen  die maakte dat mijn mijn boze en opstandige hart brak en ik het weer uit ging schreeuwen tot God.
Ik kon niet meer leven zonder Hem, Hij had mij immers eerder in mijn leven zo bijzonder laten weten en voelen dat Hij er echt was en is. (één van die dingen beschreef ik in mijn vorige blog)

Maar wat ik wel met Hem aan moest wist ik ook niet, er zat te veel pijn in mijn hart.

Muziek was het middel waarmee God door wist te dringen in mijn pijn. 

Dit lied roept een herinneringen op van mij alleen huilend achter mijn pc, deze woorden mee biddend, het uitschreeuwend naar God:
HELP !!!!


Al mijn zonden, al mijn zorgen
neem ik mee naar de rivier.
Heer, vergeef mij en genees mij.
Vader, kom, ontmoet mij hier.

Want dit water brengt nieuw leven
en verfrist mij elke dag.
't Is een stroom van uw genade
waar 'k U steeds ontmoeten mag.

Refrein:
Here Jezus, neem mijn leven
ik leg alles voor u neer.
Leid mij steeds weer naar het water. 
'k wil U daar ontmoeten, Heer.

Al mijn zonden, al mijn zorgen
neem ik mee naar de rivier.
Heer, vergeef mij en genees mij.
Vader, kom, ontmoet mij hier.

Want dit water brengt nieuw leven
en verfrist mij elke dag.
't Is een stroom van uw genade
waar 'k U steeds ontmoeten mag.

Refrein

Kom ontvang een heel nieuw leven, 
kom en stap in de rivier.
Jezus roept je, Hij verwacht je
en Hij zegt: "Ontmoet mij hier"


Refrein

Leid mij steeds weer naar het water, 
'k wil U daar ontmoeten, Heer.


Heel liefdevol kwam God in mijn pijn, mijn wroeging en spijt.
In de pijn die mij was aangedaan en in de pijn die ik zelf had veroorzaakt. In die hele waarboel waar ik geen begin en eind meer aan zag en die mij wanhopig maakte en verstikte. 
Ik vond genade en vergeving, Hij pakte mijn hand stevig vast en ging met mij op pad richting herstel en genezing. 

Het is een kostbare herinnering aan Gods enorme liefde, liefde die ik niet kan bevatten, en trouw zo groot dat ik het niet verdien, maar ik hoef het ook niet te verdienen. 
Hij bied het aan en ik mag het aannemen.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.

zaterdag 14 april 2018

Zwanger.

Het heeft een aantal jaar geduurd voor we zwanger raakte, jaren van teleurstelling als bleek dat het uitblijven van menstruatie geen zwangerschap betekende. 
We waren begonnen met onderzoeken en daar was uitgekomen dat bij mij alles goed was maar dat mijn man een verminderde kans had door spataders in één van zijn balzakken, maar in principe zouden we spontaan zwanger kunnen raken.

Dat was voor ons het punt om te stoppen met de onderzoeken want de spanning was mij te veel, ik kon dat niet aan.

In 1990 werd ontdekt dat mijn man blind was aan één oog, hij mocht niet meer op stelling werken en kon dus het werk dat hij met zoveel plezier deed niet meer uitvoeren. 
Dit was een grote schok, maar gelukkig kon hij binnen het bedrijf overstappen in een ander functie. Daarvoor moesten we wel verhuizen naar een andere stad omdat we in het flat moesten gaan wonen waar hij als huismeester aan de gang kon.

Aan de woning moest heel wat gebeuren dus we waren daar heel druk mee bezig, omdat mijn man door de oogdruppels grote delen van de dag wazig zag werd ik uitgedaagd om dingen te doen die ik nog nooit gedaan had en het lukte.

Kort na de verhuizing moest mijn man aan zijn goede oog geopereerd worden want anders zou ook dat oog door de te hoge oogbol-druk op den duur blind worden.

Dat ik me steeds beroerder begon te voelen weed ik aan de spanningen, en dat de menstruatie uitbleef zei ook niks want dat was al vaker gebeurd, ik zou heus niet zwanger zijn. Ook dat mijn kleding strakker ging zitten zei niks, ik had gewoon teveel lopen eten.

Een zwangerschapstest wilde ik niet meer doen, niet weer die teleurstelling. Op aandringen van mijn man heb ik de huisarts een test laten doen en de uitslag was overduidelijk volgens haar, maar ik kon het nog steeds niet geloven.
Pas toen de kleine begon te bewegen drong het tot me door dat het écht zo was.

Ik had al jaren erg last van stemmingsschommelingen, maar die werden erger en erger en ik werd depressief, kroop soms letterlijk weg in hoekjes, hield het zoveel ik kon verborgen.
Maar ik hield me naar de buitenwereld groot, want ik moest toch blij en dankbaar zijn dat het goed ging met mijn man, de operatie was gelukt, hij had passend werk en we kregen een kindje, dat wilde we toch zo graag.
Maar de moed om door te gaan met dit leven zonk me hoe langer hoe meer in de schoenen.

Ik ging zelfs zo ver dat ik op de brug over de Schie zocht naar een plekje waar het snel afgelopen kon zijn.
Daar op die brug kwam mij ineens heel duidelijk voor de geest dat dit niet eerlijk zou zijn naar dit jonge leven toe, dat het dan niet eens een kans zou krijgen !
En mijn man, die zoveel van mij hield, die mij had weggehaald waar ik zo graag weg wilde (bij mijn ouders) en die niet eens had afgewezen toen hij hoorde dat hij "my way out" was geweest en ik niet net als hij verliefd was geweest. 
Dat het voor mij een verstandshuwelijk was geweest met iemand die ik wel aardig vond. 
Dit mocht ik hen niet aan doen !!

Toen ik thuis kwam heb ik verschrikkelijk zitten huilen aan de keukentafel, ik kon niet opgeven, ik moest door met dit leven dat me zo zwaar viel.

En toen was daar een arm om mijn schouder, ik voelde 'm letterlijk.
Maar toen ik omkeek was daar niemand, maar in mijn hart wist ik "het komt goed" 
Dit was zo bijzonder, dit moest God zijn.

We kregen een pracht van een zoon, en hij was zo enorm gewenst. Het was een heerlijk makkelijke manneke, maar ik wist diep van binnen dat ik hem niet de liefde kon geven waar hij recht op had, en dat deed zo'n zeer.

Maar hoe kan je iets geven wat je zelf niet hebt, hoe kan je liefde geven als je zelf naar liefde en erkenning snakt en het niet toe kan laten in je verwonde hart.





Er was een liedje dat ik vaak met een brok in mijn keel zachtjes voor hem zong. 
Er was Iemand die wel van hem kon houden.

Deze maand word deze jongen, inmiddels man,  27 jaar en ik ben dankbaar dat God ons toen heeft beschermd en dat ik zijn moeder mag zijn.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.

dinsdag 10 april 2018

Schrijven

Toen ik eens hoorde spreken over het onderwerp "je droom" was mijn eerste reactie "heb ik die ?"
Ik had echt geen idee, nooit over nagedacht, ik was een groot deel van mijn leven al blij als ik wist te overleven.

Toen ik met mijn vriendin wat na praatte over een preek waarin  het gebed van Jabes te sprake was gekomen, gaf zij mij een DVD te leen: The Dream Giver en al snel had ik door dat deze DVD gerelateerd was aan de schrijver van een prachtig boekje over dat gebed van Jabes van Bruce Wilkinson.
Ik had het boekje al jaren in mijn kast maar was het compleet vergeten.

Wilkinson legt uit dat God een droom in ieders hart plant (een droom die in Zijn grote plan voor deze wereld past) en dat het aan ons is of we er wat mee doen.
Al kijkend kwam er een herinnering bij mij boven die ik al lang vergeten was.

Als jong meisje vond ik het heerlijk om verhalen te schrijven, in mijn fantasie was daar even niet de harde werkelijkheid van mijn jonge leven.
Toen ik dat eens aan een lerares vertelde vroeg ze of ze eens iets mocht lezen, op een lieve manier gaf ze me tips voor verbetering maar in mijn negatieve zelfbeeld ontving ik de boodschap als "niet goed genoeg, dit kan je niet, dit word nooit wat" en ik heb de verhaaltjes weggegooid en heb er nooit meer wat mee gedaan.

Jaren later toen ik een jonge moeder was van een gezin met 2 jonge kinderen waarvan er één net als ik ADHD had, ik worstelde met een eetstoornis, depressies en een verleden dat zich niet meer weg liet stoppen, en ook mijn ouders nog de nodige aandacht verwachtte, is schrijven in een dagboek een manier geweest om de boel nog een beetje op een rijtje te krijgen en overzicht te houden. 

Ik heb heel wat A4 blaadjes vol geschreven.
Toen ik ze jaren later toen ik een kast opruimde  eens terugvond en er wat in terug las heb ik alles weggegooid omdat het een bak ellende was waar ik niet meer mee geconfronteerd wilde - of was het kon - worden.  
Waarom zou je dat bewaren ?
Eigenlijk vind ik dat nu wel jammer, ook al zou het "een bak ellende" zijn geweest, het hoorde bij mij, was een onderdeel van mijn leven, heeft mij gevormd.
Het is niet anders, ik kan behoorlijk impulsief zijn en dan doe je wel eens dingen waarvan je later spijt krijgt en die niet meer terug te draaien zijn, het is niet anders.

In 2016 was ik op een lokale vrouwendag waar ik kennis maakte met Wilma Poolen die daar was met haar boekje Start to write.
Ik was op zoek naar een manier om invulling te geven aan mijn stille tijd maar wist niet of dit echt iets voor mij zou zijn. Ze vroeg me of ik ooit een dagboek had bijgehouden en ik beaamde dat, volgens haar zou dit dan best een manier kunnen zijn die mij aan zou spreken. 
Ik kocht het boekje maar ik kreeg het in eerste instantie niet echt in de vingers.

Toen in 2017 mijn psychotherapeut plotseling overleed waren we al wel bezig om de begeleiding af te gaan bouwen. Na zo'n kleine 20 jaar was ik er klaar voor om op eigen benen verder te gaan door het leven. 
Het liefst had ik met een ferme handdruk afscheid genomen van deze man die de laatste 8 jaar met me mee was gelopen, maar in plaats daarvan bezocht ik zijn rouwdienst in een kerk waar hij ook regelmatig sprak als dominee. 
Ik heb heel veel van hem mogen leren en daar ben ik dankbaar voor.

Aan de ene kant wist ik dat ik nu sterk genoeg was en op eigen benen zou kunnen staan, maar om niemand meer te hebben om op terug te vallen vond ik toch ook wel eng. 
Maar het was of God tegen me zei: Ik ben er om op terug te vallen, Ik begeleid je.

En dan krijg je het idee weer een dagboek bij te gaan houden (God geeft niet alleen dromen maar ook hele goede ideeën)
Ook tijdens mijn stille tijd begon ik te schrijven in mijn dagboek en ook het boekje van Wilma Poolen kwam weer van de plank, daar staan zulke leuke manieren in om creatief met de Bijbel bezig te zijn door te schrijven. 
Heerlijk om zo je gedachten te verwoorden.
Op Facebook kwam ik in een besloten Bijbelstudie groepje en leerde daar dat het je helpt als je Bijbelteksten uitschrijft, teksten kwamen dan veel meer binnen bij me.
Mijn pen en ik werden weer echte vriendjes.



Bruce Wilkinson deed me realiseren dat mijn droom al jong was om te schrijven, hij vertelde ook dat de meeste mensen gelijk denken dat hun droom onmogelijk is en 'm diep weg stoppen en dat had ik dus ook gedaan.

God wist nog wel dat Hij het zaadje van deze "droom" had geplant en bracht mij op de weg van het bloggen.
Eerlijk gezegd leer ik te genieten van het van me af schrijven, en ONDERWEG mag ik mooie lessen leren.
Waar dit mij nog meer gaat brengen, geen idee, maar Hij weet het en dat is voor mij genoeg.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.

zaterdag 7 april 2018

Comfortzone

In mijn vorige blog heb ik het er even over gehad, die veilige zone. Iedereen heeft zo'n veilige zone (comfortzone)  en ik heb er dingen over ontdekt die me in beweging hebben gezet.

Mijn comfortzone was mijn eigen kleine wereldje: mijn huis, mijn stukje wijk waar ik post bezorg en m'n boodschappen doe, ons flat waarin we wonen. Als ik daar buiten kwam was het om naar de kerk te gaan.

Eigenlijk was het niet alleen comfortabel, ik begon te ontdekken dat het eigenlijk een eigen gecreëerde "gevangenis" was geworden, omdat ik er liever niet buiten ging. Er is zelfs een tijd geweest dat ik het gewoon benauwd van kreeg, het zweet me aan alle kanten uitbrak als ik er buiten moest zijn in het dichtstbijzijnde winkelcentrum.

Een hele wijze les voor mij was toen ik hoorde dat de angst om over die grens te gaan erger is dan om er daadwerkelijk overheen te gaan, dat zette mij enorm aan het denken. 
Daarbij hoorde ik het voorbeeld van de kreeft.




Nadat God mij genas ben ik een behoorlijke lange tijd enorm emotioneel geweest, ik hoefde maar te denken aan wat me overkomen was of de tranen rolde weer over m'n wangen.
Aangezien ik emoties maar hele nare dingen vond (dat heb ik in deze blog beschreven) en het niet fijn vond om zo gezien te worden sloot ik me steeds meer af, maar gelukkig leer ik ze meer en meer op waarde te schatten. 

Als het moeilijk was kroop het liefst in een m'n denkbeeldige schoenendoos, en zei dan: tape 'm maar dicht. 

Eigenlijk heb ik dit systeem heel wat jaren gebruikt, ik sloot me af voor wat te veel pijn deed of te moeilijk was, voor wat te dichtbij kwam.

Maar God had andere plannen, Hij lokte me uit m'n schoenendoos.
Eerst door meer buiten te zijn en te gaan wandelen.
Door me een verlangen te geven me te gaan verbinden met mensen waar ik dat wat het aller belangrijkst voor me is: m'n geloof, te gaan delen.
In die situaties had ik nog steeds meestal zelf de touwtjes in handen.

Toen gaf Hij me een andere uitdaging want Hij wil graag dat ik in Zijn vrijheid kom en leer leven.

In onze wijk (buiten het stukje waar ik woon en werk) is er een woongemeenschap Taste die op vrijdag open staat voor mensen uit de wijk. 1 x per maand word er op vrijdagavond muziek, of iets anders georganiseerd en met muziek die ik leuk vind werd ik geprikkeld.

Het was voor mij een hele stap, maar uiteindelijk ben ik eens naar zo'n avond gegaan. Ik merkte dat ik daar redelijk anoniem kon luisteren en genieten van de muziek en de gezelligheid. Daardoor was het al wat minder lastig om de keer daarna weer te gaan.

Maar gewoon binnenlopen op vrijdag voor een bakkie of een praatje dat was nou net weer een stap lastiger.

Doordat ik deze groep inmiddels was gaan volgen op FB zag ik dat ze een High Tea hadden op een vrijdag middag, dat is toch anders binnen lopen dan "zomaar" 
Omdat ik inmiddels voor mezelf had besloten dat ik uit mijn "gevangenis" wilde breken besloot ik te gaan. 
Ik stap binnen maar houd me dan toch afzijdig, zoek een beschut hoekje op want aangesproken worden is toch lastiger. 
Nu ben ik toch wel redelijk makkelijk uit m'n hoekje te lokken gelukkig en al snel voeg ik me tussen de anderen en het werd een leuke middag.

Weer wat weken later was er een creatieve workshop, dat trok me wel, ik zag alleen te laat dat ik me op had moeten geven....oei.
Maar ik wil uit mijn "gevangenis" dus ik vraag gewoon of ik alsnog mee kan doen en dat kon, ik ben gegaan en het werd een hele interessante middag die wel speciaal voor mij leek te zijn. 
Ik kreeg daar een inkijkje in mijn proces, ik ben op de goede weg, op een mooie weg. ONDERWEG naar meer ruimte.

Inmiddels loop ik er bijna elke vrijdag middag even een uurtje binnen om een bakkie thee te doen en te kletsen met de mensen die daar ook komen en dat gaat me steeds makkelijker af. 

Ik heb ontdekt dat je comfortzone zich steeds verlegt en dat je steeds weer over een grens moet om verder te komen, om je volgende doel te bereiken, de volgende uitdaging aan te gaan.
Maar ik heb een besluit genomen, ik ga die uitdagingen aan, één voor één omdat ik wil LEVEN, verbinden en misschien zelfs iets voor een ander betekenen, de tijd van overleven licht achter mij en die deur zit stevig dicht gespijkerd. 
Af en toe lijkt het of die deur erg z'n best doet weer open te breken, ga ik dat toestaan of zet ik m'n rug tegen die deur en zegt ik: nee, dat niet meer !


ONDERWEG naar Hem en met Hem. 

dinsdag 3 april 2018

Vriendschap

Als gevolg van heel veel teleurstelling had ik me erg terug getrokken uit relaties met mensen, en vriendschap werd steeds meer een begrip waar ik niks meer mee kon.
Hoe minder je met mensen te maken had, hoe veiliger.

Maar als God aan het werk gaat in je leven gaat Hij ook de pijnlijke plekken aanraken, juist die pijnlijke plekken misschien wel omdat ze Zijn liefdevolle genezing zo hard nodig hebben. 

"God doet echter nooit zomaar iets, Hij bereid Zijn werk voor" hoorde ik eens in een preek en realiseerde me dat dat ook echt zo is.
Als ik terug kijk op het proces van ONDERWEG zijn dat ik nu al een tijdje onderga zie ik dat God steeds een punt nam en aan de orde bracht. 
Dan kwam er van allerlei kanten steeds iets over dat punt naar me toe en viel het allemaal in elkaar als een puzzel en mocht ik leren anders naar zo'n punt dat eerst heel pijnlijk was te kijken. 
Wat een liefdevolle en mooie manier is dat eigenlijk.

God heeft een mens niet geschapen om in z'n eentje op een eiland te gaan zitten, daarom gaf God Adam ook Eva.
Ook al heeft het verleden me geleerd mensen niet te dichtbij te laten komen want dan liep je het risico om gekwetst te worden, het was tijd om een stap buiten mijn eigen gecreëerde veilige zone te zetten.
Ik had het nog niet door, maar die zogenaamde veilige zone was eigenlijk een soort gevangenis geworden.

In de gemeente waar ik kom werd op een gegeven moment een preken-serie gehouden over vriendschap en relaties, ik vond het maar een lastig onderwerp, maar God wist wat ik nodig had.
Zo raakte God dit pijnpunt in mij aan. 

God gebruikt mensen, de interactie tussen mensen.
Hij heeft vriendschap gegeven, in Johannes 15:15 zegt Hij zelfs "Maar Ik noem jullie vrienden" Dat was voor mij wel een eye-opener, God noemt mij Zijn vriend.
Als er niemand is die ik durf te vertrouwen, dan wil Hij Diegene zijn die mijn vertrouwen weer wint.  




Toen dat goed tot me door drong ging de deur naar vriendschap op een kiertje.
Ik werd me bewust van een behoefte om met mensen te verbinden, vooral mensen waar ik mijn geloof en ervaringen mee zou kon delen.
Waar het hart vol van is loopt de mond van over zegt een spreekwoord en dat was bij mij ook echt zo, ik kon over niks anders meer praten.
Mensen die niets met jou geloof hebben daar ontstaat dan verwijdering mee en dat kan ik me ook wel voorstellen.
Die mooie verandering in mijn leven bracht zo ook nog een stuk eenzaamheid.

Op Facebook kwam ik iemand tegen die me vroeg of ik in een besloten groep áctief (dat was wel een voorwaarde, en een heel terechte vind ik) mee wilde doen aan een bijbelstudie. 
GRAAG !!! 
God gebruikt zelfs de on-line wereld, God opent deuren waarvan ik het bestaan niet eens afwist. 
Het is zo mooi om met elkaar door de Bijbel te gaan zoeken en te leren van elkaar. 
Ik heb zoveel mogen leren van de zussen uit dit groepje.

Bij de term "zussen" bracht in eerste instantie even een oude pijn omhoog, kwam net weer wat te dichtbij, maar we verbonden en het was goed.

Ik mocht weer leren me open te stellen, on-line op veilige afstand, maar daar kon ik delen met en over wat zo belangrijk voor me is. 
Maar ook in het echte leven kwam er langzaam toenadering, in de gemeente waar ik kom.
Jaren had ik me afzijdig gehouden, was na de dienst heel snel verdwenen dan werd je ook niet aangesproken, kwamen mensen niet te dichtbij. 
Juist op die plek kwamen er zoveel emoties bij me los, voelde ik me zo kwetsbaar, er ging vrijwel geen dienst voorbij of de tranen speelde me parter, maar ik kon ze niet bedwingen, ze moesten eruit. 

Het proces is nog steeds gaande, herstel heeft tijd nodig, de schade is ook niet zomaar ineens ontstaan, ook daar zijn jaren overheen gegaan.
Ook al is het het proces best confronterend, God wijst de weg stap voor stap en ik leer Zijn stem steeds beter verstaan en volg waar Hij mij lijd omdat ik weet dat Hij het beste met mij voor heeft, dat ik bij Hem veilig ben.

Op de weg naar heling steekt regelmatig oude pijn en angst de kop, dat kan ook haast niet anders, oud zeer moet eerst opgeruimd en los gelaten worden voor er ruimte komt, maar dan is die ruimte ook een enorme bevrijding. 
Er moeten nieuwe patronen worden ontwikkelt.

Mijn verlangen om te delen leerde me dat er dan verbinding met anderen nodig was, en dat dat ook goed kan gaan.
Er kwam ook een verlangen naar een (tastbare) vriendin, face-to-face contact.
Dat zie ik echt als het gevolg van genezing, waar pijn verdwijnt komt ruimte voor iets nieuws.

Er ontstond een vriendschap, ook al vond ik het in het begin best eng het zo te benoemen, we zijn samen op pad gegaan (soms zelfs heel letterlijk) en ontdekken hele mooie overeenkomsten.
God is goed, weet en geeft wat we nodig hebben.
Het is mooi om te zien dat het twee kanten op werkt, ik mag ontdekken en leren geloven dat ik iets voor een ander mag en kan betekenen en dat doet me goed.

Met mijn verstand weet ik dat ik me niet weer terug hoef te trekken als ik het eng vind of als het wat meer moeite kost, maar in de praktijk doe ik dat toch nog instinctief en dat kan een flink gevecht met mezelf opleveren.
Toch kom ik stapje voor stapje steeds een beetje verder en soms  voelt dat zelfs voorzichtig goed.
Iedere overwinning geeft ook weer moed.
Het goede werk dat Hij begonnen is maakt Hij af.



ONDERWEG naar Hem en met Hem.



Je kroon dragen

  Ik was te gast bij  Johanneke Plaggenmarsch  van  Waardevol en uniek  voor haar nieuwe serie " je kroon dragen " Hier de eerste ...